A conexión en quente, tamén coñecida como Hot Swap, é unha función que permite aos usuarios eliminar e substituír compoñentes de hardware danados como discos duros, fontes de alimentación ou tarxetas de expansión sen apagar o sistema nin cortar a alimentación. Esta capacidade mellora a capacidade do sistema para a recuperación de desastres oportuna, a escalabilidade e a flexibilidade. Por exemplo, os sistemas avanzados de duplicación de discos deseñados para aplicacións de gama alta adoitan ofrecer unha funcionalidade de conexión en quente.
En termos académicos, a conexión en quente abarca a substitución en quente, a expansión en quente e a actualización en quente. Inicialmente introduciuse no dominio do servidor para mellorar a usabilidade do servidor. Nos nosos ordenadores cotiáns, as interfaces USB son exemplos comúns de conexión en quente. Sen conexión en quente, aínda que un disco estea danado e se evite a perda de datos, os usuarios aínda teñen que apagar temporalmente o sistema para substituír o disco. Pola contra, coa tecnoloxía de conexión en quente, os usuarios poden simplemente abrir o interruptor de conexión ou o asa para eliminar o disco mentres o sistema segue funcionando sen interrupcións.
A implementación da conexión en quente require soporte en varios aspectos, incluíndo as características eléctricas do bus, o BIOS da placa base, o sistema operativo e os controladores de dispositivos. Asegurar que o ambiente cumpra requisitos específicos permite a realización de conexións en quente. Os buses do sistema actuais admiten parcialmente a tecnoloxía de conexión en quente, especialmente desde a era 586 cando se introduciu a expansión do bus externo. A partir de 1997, as novas versións da BIOS comezaron a admitir capacidades plug-and-play, aínda que este soporte non abarcaba a conexión en quente completa senón que só cubría a adición e a substitución en quente. Non obstante, esta tecnoloxía é a máis utilizada nos escenarios de conexión en quente, superando así a preocupación da BIOS da placa base.
Respecto ao sistema operativo, o soporte para plug-and-play foi introducido con Windows 95. Non obstante, o soporte para o hot-plugging estivo limitado ata Windows NT 4.0. Microsoft recoñeceu a importancia da conexión en quente no dominio do servidor e, en consecuencia, engadiuse ao sistema operativo soporte completo de conexión en quente. Esta función continuou a través de versións posteriores de Windows baseadas na tecnoloxía NT, incluíndo Windows 2000/XP. Sempre que se utilice unha versión do sistema operativo superior a NT 4.0, ofrécese soporte completo de conexión en quente. En canto aos controladores, a funcionalidade de conexión en quente integrouse nos controladores para Windows NT, NetWare de Novell e SCO UNIX. Ao seleccionar controladores compatibles con estes sistemas operativos, cúmprese o elemento final para lograr a capacidade de conexión en quente.
Nos ordenadores normais, os dispositivos conectados mediante interfaces USB (Universal Serial Bus) e interfaces IEEE 1394 poden conectarse en quente. Nos servidores, os compoñentes que se poden conectar en quente inclúen principalmente discos duros, CPU, memoria, fontes de alimentación, ventiladores, adaptadores PCI e tarxetas de rede. Ao comprar servidores, é fundamental prestar atención a que compoñentes admiten a conexión en quente, xa que isto afectará significativamente ás operacións futuras.
Hora de publicación: 21-Xul-2023
